دیسک نوری یا لوح نوری، (به انگلیسی: Optical disc) نوعی دیسک یا لوح تخت با یک لایه پلاستیکی است که اطلاعات یا دادههای رایانهای به وسیله لیزر و با ایجاد حفرههای بسیار کوچک در شیارهای حلزونی مارپیچی (همانند اثر سوزن بر روی شیارهای سطح صفحه گرامافون) در سطح آن ذخیره میشوند. این اطلاعات به صورت ارقام دودویی (باینری) بر روی دیسک، کد شده و با لیزری ضعیفتر و یک چشم الکتریکی (فوتوسل) در دیسکگردانهای نوری خوانده میشوند. دیسکهای نوری در اندازههای متفاوت از ۷٫۶ تا ۳۰ سانتیمتر (۳ تا ۱۲ اینچ) قطر یافت میشوند، با اینحال رایجترین دیسکها دارای قطر ۱۲ سانتیمتر (۴٫۸ اینچ) میباشند. از انواع رایج دیسکهای نوری میتوان به لوح فشرده (سیدی-رام) و همچنین دیویدی اشاره کرد که انواع دادههای کامپیوتری، نرمافزار، متن دانشنامه، موسیقی و فیلمهای سینمایی را میتوانند با ظرفیت بالایی در خود جای دهند.[۱] دیسکهای بلو-ری نیز به عنوان نسل جدید دیسکهای نوری، از گنجایش بسیار بیشتری برخوردارند
رسانه را تحت عنوان این نام میشناسیم. بعد از آن اولین سی دی در ماه مارس سال ۱۹۷۹ در شهر آیندهوون هلند، توسط شرکت فیلیپس، به بازار معرفی شد. در شکل ۱ تصویر کنفرانسی که در طی آن از اولین سی دی پرده برداری شد را ملاحظه میکنید. همچنین در شکل ۲ اولین دستگاه پخش سی دی، ساختهٔ این شرکت نیز دیدنی است.
پس از موفقیتی که کمپانیهایی همچون سونی و فیلیپس در تولید سی دیها، برای ذخیرهٔ موسیقی بدست آوردند، بعد از آن در سال ۱۹۹۵ به فکر تولید رسانهای افتادند که جایگزین فرمت ویاچاس شده و بتواند یک فیلم را با کیفیت بالا و بطور پیوسته در خود ذخیره کند. از این رو با این هدف به تولید فرمت (MMCD (Multi Media Compact Disk روی آوردند. همزمان با این دو شرکت، شرکتهایی نظیر توشیبا، تایم وارنر، هیتاچی، ماتسوشیتا الکتریک، پایونیر، تامسون، جیویسی و کوداک فرمت (SD (Super density را معرفی نمودند. چندی بعد در سال